Alweer twee jaar geleden?! Dat ging er door mij heen toen ik het bericht las over het Bataclan-theater in Parijs. Het zou hersteld zijn na de aanslag die twee jaar terug plaats vond. Is het alweer twee jaar geleden?!
Ik kan het me nog zo goed herinneren. ’s Avonds in bed lees ik altijd nog even de berichtjes op Nu.nl door en daar stond het: aanslag in Parijs.
Het bleek dat terroristen van IS het theater waren binnengedrongen en een groot bloedbad aanrichtte, evenals op andere plekken in Parijs.
Het was voor de eerste keer dat een aanslag dichtbij kwam. En daarmee ook de angst. Wat nu als het hier zou gebeuren, gewoon in Nederland? Dat kon toch niet? Het veilige kikkerlandje? In gedachten zag ik al hoe het Centraal Station van Utrecht explodeerde, hoe terroristen met bomvesten het Rijksmuseum indromden of – nog erger – hoe tijdens de intocht van Sinterklaas enkele zwarte Pieten ineens met kalasjnikovs om zich heen zouden gaan schieten.
Mijn angst was niet ongegrond, want er volgden veel meer aanslagen. In Brussel op de luchthaven, in Duitsland werd op onschuldige mensen ingereden tijdens de kerstmarkt, in Nice reed een vrachtwagenchauffeur in op een groepje toeristen en onlangs nog in Barcelona.
De krantenkoppen informeren ons over de ondergang van Islamitische Staat. Ze raken grond kwijt, maar daarmee neemt de angst niet af. Ze worden alleen maar gevaarlijker.
Het mooie is dat ik wel mijn leven meer ben gaan koesteren. Het is heus niet zo dat ik elke dag bang ben voor een aanslag, maar toch ga je anders naar je leven kijken. Waar ik voorheen minder snel tevreden was, kijk ik nu anders naar zaken. Naar mijzelf en naar anderen.
Maar gezond is het natuurlijk niet. Twee jaar geleden de aanslag in Bataclan, maar wat is er in de tussentijd veel narigheid gebeurd.